نتایج یک پژوهش جدید نشان می‌دهد که ممکن است کهکشانهای بزرگ، مواد تشکیل دهنده ستاره‌ها را از قلب کهکشانهای کوچکتر بردارند. این تعامل موجب می‌شود که ساختارهای کیهانی کوچک تر، راکد بمانند و رشد آنها متوقف شود. در حالی که همتایان بزرگ تر آنها به رشد خود ادامه می‌دهند. برای آگاهی بیشتر درباره این موضوع با مجله دلتا همراه باشید.
ساختارهای تعاملی
در هر اکوسیستم روی زمین، یک زنجیره غذایی وجود دارد که موجودات بزرگتر آن، موجودات کوچک تر را شکار می‌کنند.
جهان میزبان مجموعه گیج‌کننده‌ای از کهکشان‌ها است که شکل‌ها و اندازه‌های گوناگونی دارند. تعامل میان این ساختارهای بزرگ، به طور شگفت‌آوری عادی است. کهکشانهای بزرگ و کامل شکل گرفته از جمله کهکشان راه شیری، کهکشانهای کوچک تر را با دقت بیشتری جذب می‌کنند.
در هر حال، تعاملات بسیاری نیز وجود دارند که در آن، هر دو کهکشان زنده می‌مانند. در این شرایط ساختارهای کوچک تر، به آنچه با نام کهکشان ماهواره‌ای می‌شناسیم، تبدیل می‌شوند و به دور کهکشان بزرگ تر می‌چرخند.
کهکشانهای کوچک تر طی این فرآیند، به طور کامل جذب نمی‌شوند. بلکه جذب آنها به صورت قطعه قطعه صورت می‌گیرد.
ستاره‌شناسان، این موضوع را می‌دانستند که کهکشانهای بزرگ، از گاز اتمی بین ستارگان، تغذیه می‌کنند.
پژوهش‌های جدید نشان داده‌اند که خسارت وارد شده به این کهکشانهای کوچک تر ممکن است بیش از حد تصور باشد. براساس این پژوهش‌ها، کهکشانهای بزرگ، در حال دزدیدن ذخایر گاز مولکولی هستند. که در ابرهای بزرگ اطراف هسته‌های ساختارهای کیهانی کوچک تر وجود دارد.
گاز‌های میان ستاره‌ای
این ذخایر گاز، برای ایجاد نسل جدیدی از ستاره‌ها نیاز هستند. کهکشان‌ها برای رشد کردن، به تولید مداوم آنها نیاز دارند.
یک گروه پژوهشی، ابتدا از یک شبیه‌سازی رایانه‌ای پیشرفته کیهان‌شناسی استفاده کردند. سپس میزان گازی را که باید در حومه کهکشان‌ها و هسته آنها وجود داشته باشد، پیش‌بینی کردند.
نتایج این بررسی نشان داد، گاز مولکولی خارج شده از کهکشانهای ماهواره‌ای، در ابتدا به مدار کهکشان بزرگ تر وارد می‌شود. احتمال دارد این ماده در آنجا بماند یا به مرور زمان روی کهکشان بزرگ تر فرود بیاید.
این موضوع، به کهکشان بزرگ تر امکان می‌دهد تا با استفاده از همسایگان خود، به رشد و تکامل ادامه دهد.
در بیشتر مواقع، کهکشانهای قمری فقط برای چند میلیارد سال از هنگامی که تغذیه کرده‌اند، زنده می‌مانند.
سرانجام، تاثیر قوی گرانشی کهکشان مرکزی موجب می‌شود که ساختارهای کوچک تر، به داخل کشیده شوند. سپس توسط همتایان بزرگ تر خود خورده شوند.
پیشنهاد مطالعه: برای مطالعه مطلب احتمالا شهاب‌سنگ‌ها به زمین آب آورده‌اند را بخوانید.
نتایج یک پژوهش جدید نشان می‌دهد که ممکن است کهکشانهای بزرگ، مواد تشکیل دهنده ستاره‌ها را از قلب کهکشانهای کوچکتر بردارند. این تعامل موجب می‌شود که ساختارهای کیهانی کوچک تر، راکد بمانند و رشد آنها متوقف شود. در حالی که همتایان بزرگ تر آنها به رشد خود ادامه می‌دهند. برای آگاهی بیشتر درباره این موضوع با مجله دلتا همراه باشید.
ساختارهای تعاملی
در هر اکوسیستم روی زمین، یک زنجیره غذایی وجود دارد که موجودات بزرگتر آن، موجودات کوچک تر را شکار می‌کنند.
جهان میزبان مجموعه گیج‌کننده‌ای از کهکشان‌ها است که شکل‌ها و اندازه‌های گوناگونی دارند. تعامل میان این ساختارهای بزرگ، به طور شگفت‌آوری عادی است. کهکشانهای بزرگ و کامل شکل گرفته از جمله کهکشان راه شیری، کهکشانهای کوچک تر را با دقت بیشتری جذب می‌کنند.
در هر حال، تعاملات بسیاری نیز وجود دارند که در آن، هر دو کهکشان زنده می‌مانند. در این شرایط ساختارهای کوچک تر، به آنچه با نام کهکشان ماهواره‌ای می‌شناسیم، تبدیل می‌شوند و به دور کهکشان بزرگ تر می‌چرخند.
کهکشانهای کوچک تر طی این فرآیند، به طور کامل جذب نمی‌شوند. بلکه جذب آنها به صورت قطعه قطعه صورت می‌گیرد.
ستاره‌شناسان، این موضوع را می‌دانستند که کهکشانهای بزرگ، از گاز اتمی بین ستارگان، تغذیه می‌کنند.
پژوهش‌های جدید نشان داده‌اند که خسارت وارد شده به این کهکشانهای کوچک تر ممکن است بیش از حد تصور باشد. براساس این پژوهش‌ها، کهکشانهای بزرگ، در حال دزدیدن ذخایر گاز مولکولی هستند. که در ابرهای بزرگ اطراف هسته‌های ساختارهای کیهانی کوچک تر وجود دارد.
گاز‌های میان ستاره‌ای
این ذخایر گاز، برای ایجاد نسل جدیدی از ستاره‌ها نیاز هستند. کهکشان‌ها برای رشد کردن، به تولید مداوم آنها نیاز دارند.
یک گروه پژوهشی، ابتدا از یک شبیه‌سازی رایانه‌ای پیشرفته کیهان‌شناسی استفاده کردند. سپس میزان گازی را که باید در حومه کهکشان‌ها و هسته آنها وجود داشته باشد، پیش‌بینی کردند.
نتایج این بررسی نشان داد، گاز مولکولی خارج شده از کهکشانهای ماهواره‌ای، در ابتدا به مدار کهکشان بزرگ تر وارد می‌شود. احتمال دارد این ماده در آنجا بماند یا به مرور زمان روی کهکشان بزرگ تر فرود بیاید.
این موضوع، به کهکشان بزرگ تر امکان می‌دهد تا با استفاده از همسایگان خود، به رشد و تکامل ادامه دهد.
در بیشتر مواقع، کهکشانهای قمری فقط برای چند میلیارد سال از هنگامی که تغذیه کرده‌اند، زنده می‌مانند.
سرانجام، تاثیر قوی گرانشی کهکشان مرکزی موجب می‌شود که ساختارهای کوچک تر، به داخل کشیده شوند. سپس توسط همتایان بزرگ تر خود خورده شوند.
پیشنهاد مطالعه: برای مطالعه مطلب احتمالا شهاب‌سنگ‌ها به زمین آب آورده‌اند را بخوانید.
شومیزهای حریر، مناسب برای هر سلیقه